Fluitje

Donderdag 18.00 uur. Even kijken op de training van de E. Ik ben er toch én het is lekker weer. Ik zie vele lachende gezichten en constateer dat de kinderen het naar hun zin hebben en daarnaast ook nog eens wat opsteken van de oefeningen die ze doen. Om 19.00 uur worden de palen en korven opgeborgen en de ballen geteld. Gelukkig, ze zijn er alle 21. Levi heeft nog wat last van zijn enkel, kan naar eigen zeggen wel spelen, maar voor de zekerheid een reserver speler regelen. Dankzij de teamouder is dat zo gezegd, zo gedaan. Sjaakie doet mee. We zijn klaar voor de derby. Er kan niets misgaan.

Vrijdag 18.45 uur. “Ben jij om 09.00 uur bij Villa Valto om de spelers op te vangen? Ik wil nog even bij de voetbal kijken“, geen probleem. Als mijn andere kind zou gaan voetballen, zou ik hetzelfde doen. Het is om die tijd ook verzamelen, want we spelen om 09.30 uur. Voor de zekerheid de sleutels maar klaarleggen, misschien zijn we wel er wel als eerste. Kunnen we meteen openen. Nog snel even het lijstje met aandachtspunten doorgenomen: niet verdedigd schieten, meer afvangen na eigen schot en bij omschakelen op de tegenstander blijven letten. Dat zou deze week beter moeten gaan. Er kan niets misgaan.

Zaterdag 06.00 uur. De wekker. Tja, eerst nog even klussen. Na 120 minuten noeste ochtendarbeid houd ik het voor gezien. Douchen, aankleden, jas mee, tas mee, Femke mee. Aankomst Villa Valto 08.58 uur. Geen sleutel nodig, het is al lekker druk. Is iedereen er? Nog eentje. Die met de shirts. Geen probleem. Eerst het veld uitleggen en de palen opzetten. Met hulp van een andere coach en de spelers is dat zo gedaan. De velden liggen er weer mooi bij. De tegenstander is er ook, handje schudden met de coaches en de spelers wijzen op het veld waar ze mogen spelen. Ze hebben hun eigen bal bij zich. Nu wij nog. Gelukkig is een bal zo geregeld. Er kan niets misgaan.

Zaterdag 09.15 uur. Spelers zijn omgekleed en staan te popelen. Inschieten dan maar. Tijd zat. Nog geen scheidsrechter. Heb jij de scheids gezien? “Nee, niet gezien“. Er is nog tijd. Het stond in de Bijblijver. Er is een mail gestuurd. Rust maakt plaats voor lichte paniek. Misschien is de wedstrijd overgenomen. Ik zie iemand met een fluitje. Fluit jij onze wedstrijd? “Nee, ik fluit naast jullie” is het korte, maar duidelijke antwoord. Geen andere scheidsrechters te zien. Inmiddels is het 09.27 uur. Toch maar bellen. Voicemail. Paniek. Een kleine rondgang leert dat niemand anders kan fluiten. Ja, ik zou zelf kunnen fluiten, maar wie gaat er dan coachen? Dilemma. De wedstrijd niet door laten gaan is geen optie. Dan toch maar zelf fluiten. Gelukkig ligt er een reservefluitje, een pen en notitieblokje. Ik loop naar het veld.

Zaterdag 09.32 uur. De kinderen zijn maar wat aan het doen, rommelig, maar ze vermaken zich. Niet ideaal. Ik loop naar da coaches van de tegenpartij en leg de situatie uit. Ze begrijpen mijn dilemma en zien ook dat het niet anders kan. Of toch. Zij zijn met twee, ik ben alleen. Eén van de dames offert zich op om te fluiten. Mijn heldin van de dag. Er blijft voor beide partijen één coach over. Frustratie maakt plaats voor opluchting. We kunnen beginnen. Blije gezichten bij de spelers. Bij de winnaars en ook bij de verliezers. Een wedstrijd moet altijd doorgaan. En er moet altijd een scheidsrechter zijn. Een uurtje van je tijd, maakt in dit geval 10 kinderen bijzonder blij.

Namens het bestuur,
Jan Jaap Elenbaas

Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Namen zijn gefingeerd.