Willen is kunnen

Het is vrijdagochtend, vroeg, ik breng de kinderen naar school en word even later verwacht bij een co-creatie sessie van de KNKV. De bond is bezig om de strategie te bepalen voor na 2018. En daarbij willen ze graag de korfbalverenigingen en eigenlijk zoveel mogelijk korfballers betrekken. De eerste aanzet daartoe doen ze dus via deze bijeenkomst, waarbij we met vertegenwoordigers van een aantal clubs, maar ook bondsraadsleden en districtsbestuurders mee mogen denken op welke manier dat betrekken zou kunnen gebeuren. Een moderne en deels ook gewaagde manier om een stukje vernieuwing te brengen in het proces van strategiebepaling. Iets wat ik heel erg toejuich en waarbij ik het bijzonder leuk vond om aan deel te nemen. Tenslotte, waar een wil is (om je achterban te betrekken), is een weg.

Omdat de sessie van 10.00 tot uiteindelijk 21.00 uur duurde, stapte ik rond 21.30 uur met een hoofd vol ideeën en inspiratie in de auto, op weg naar … het trainingsweekend. Daar aangekomen verdwenen diezelfde ideeën en inspiratie natuurlijk meteen naar de achtergrond, om plaats te maken voor een gevoel van opwinding en tegelijkertijd twijfel. Zou het wel net zo leuk worden als vorig jaar? Was dat weekend wel te overtreffen? Voorzichtig stapte ik na een uur rijden binnen in een prachtig kamphuis, één kilometer landinwaarts, daar waar niemand iets ziet en hoort. En dat was maar goed ook. De muziek stond aan de dansvloer was vol.

Het onthaal was net als vorig jaar meer dan prima. Wat een mooie groep leden. Een mix van A-jeugd, jong volwassenen en de iets meer belegen leden. Gelukkig voor mij had ik vorig jaar de her-ontgroening al gehad en kon de opdrachten die door de nieuwkomers van dit jaar wél uitgevoerd moesten worden, vanaf de zijlijn gadeslaan. Mooi om te zien hoe deze mensen ongemerkt opgenomen worden in de groep kampgangers. De avond ging vervolgens naadloos over in een knallend feest tot in de late uurtjes met een wel heel lang durend laatste nummer. Ik ben dan ook ergens in die ronde afgehaakt, om in een diepe slaap te geraken.

Bij het aanbreken van de nieuwe dag, werd ons door de keukenploeg een heerlijke brunch voorgeschoteld. Voor velen was de vraag wat we zouden gaan doen die dag, de rest was blij dat het broodje met ei naar binnen ging. Het werd als snel duidelijk dat we op de fiets naar onze bestemming zouden gaan, in de regen. Nu deinzen we natuurlijk niet terug voor een paar druppels, sterker nog, we vinden juist een manier om eens lekker 30 kilometer te veel te fietsen. Het is iets met een pond in Amerongen een pond in Wijk bij Duurstede, met de details zal ik jullie niet verder vermoeien. Het was een typisch geval van willen is kunnen!

Eenmaal aangekomen bij de hoofdactiviteit van de middag, ging mijn hart wel iets sneller kloppen. Niet alleen door de heerlijke appeltaart die we kregen, maar vooral omdat we in groepjes een 18 holes golfbaan gingen beproeven. Helaas was voor sommigen onder ons de combinatie van regen en wind teveel en besloot uiteindelijk 90% van het speelveld de green te verruilen voor de kantine. Zo niet de koppels Ruud/Jesper en Pieter/Jan Jaap. Beide teams bleven stug doorputten en handelden alle holes af, als ware pro’s. Ik prijsde mij gelukkig met “King of the green” Pieter en zo wisten we de meeste holes onder par te spelen. Na afloop was er de fietstocht terug naar het kamphuis, alwaar de BBQ aan het opwarmen was. Dat beloofde wat voor het diner.

In de aanloop naar dat diner kwamen oudgedienden Dennis V, Hans R, Jeroen V en zelfs Thom V binnen en verhoogden meteen de feestvreugde onder het mom, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Er kwam natuurlijk ook een brok ervaring binnen van heb ik jou daar. Niet alleen de meest getalenteerde MC van de avond, maar ook de meester in hit-herkenning en her-ontgroende-oud-voorzitter. Nog even kwam de vraag naar boven of het een kwestie is van willen of kunnen, maar als snel werd duidelijk dat het met name om de wil gaat en dat kunnen ondergeschikt is. Want heel eerlijk, hier wil je gewoon bij zijn. En niet alleen om de super activiteiten, georganiseerd door de organisatie (hulde), en het meer dan lekker eten (nogmaals hulde), maar ook omdat iedereen, maar dan ook echt iedereen zich in thema had verkleed. En dat Valto 5 op geheel eigen wijze een uitvoering deed van YMCA, er een voorzittersverkiezing was, iedereen getrakteerd werd op mergpijpjes en een enkeling wist dat hij de volgende dag een ontbijt op bed zou krijgen. Het licht ging, na een laatste rondje Efteling, toch echt uit.

Op de (voor mij) laatste dag deed het trainingsweekend haar naam eer aan. Wie de activiteit voor deze dag precies heeft bedacht, wordt nog onderzocht. We kwamen na een toeristische route en een postadres aan bij de plaatselijke sportschool, ook wel afbeulkliniek. Daar werden we verwelkomt door 3 enthousiaste, top fit uitziende instructeurs. Ieder had een deel van een intensieve work-out en op die manier stond vooraf eigenlijk wel vast dat de meerderheid van de mensen na afloop kapot zou zijn. En zo geschiedde. Van kettle bells tot squats en van crossfit tot push-ups. Alles zat er in. Al het luie zweet kwam er uit. Respect voor de mensen de hele sessie hebben volgehouden … een extreem voorbeeld van willen is kunnen.

Tot slot wil ik nog kwijt dat ik, als voorzitter, het ontzettend mooi vind hoe zo’n trainingsweekend werkt. Alle randvoorwaarden worden namelijk gecreëerd voor een weekend waarin iedereen zichzelf kan zijn, iedereen met iedereen kennis maakt, praat, spelletjes speelt, fietst, golft, kapot gaat in de gym, feest, lacht en proost. Wat een geweldige vereniging zijn we toch! En dat is niet omdat ik dat vind. Het is omdat ik het zie, omdat het echt is en omdat jullie dat doen. Dank daarvoor, daar kan ik als voorzitter alleen maar heel erg blij van worden en dankbaar voor zijn.

Namens het bestuur,
Jan Jaap Elenbaas