Met z’n allen

Daar stond je dan vanmorgen, het was wel spannend, maar toch ook fijn. Ik ga misschien wat ver terug in de tijd, maar ik schat in dat het merendeel van de lezers deze zin wel kent. Voor de kids die niet weten wie Hennie Huisman is, of was in zijn tijd, het was de eerste zin van een liedje dat na afloop van de Mini Playback Show werd gezongen, zoek maar na op Youtube. In dit geval moest ik er aan denken toen zaterdag de F4 haar eerste wedstrijd speelde. Net als een aantal jaren geleden in toen nog de F5 was het weer bijzonder om je eigen kind bezig te zien. Beetje spanning, onwennig, vooral verdedigend, uitzinnige blijdschap bij een doelpunt.

Mooi om te zien, maar ook trots. Want opnieuw beleef ik de stappen van eerste aanmelding tot nu. Het runnen van een korfbalclub in de vrije tijd is niet altijd even makkelijk, maar als ik zie wat er gebeurt na een aanmelding, bij een eerste training en daarna, dan word ik wel blij. Leuke trainers die aandacht geven aan de spelertjes, iedere keer weer leuke oefeningen bedenken, de begeleiding van de coördinator om een team te formeren, coaches die gezocht en gevonden worden en dan uiteindelijk een eerste oefenwedstrijd, waarbij de scheidsrechter alle tijd neemt, uitleg geeft en af en toe een oogje dichtknijpt. Zoals het hoort. Enthousiaste jeugd die zometeen op het veld voor het ‘echie’ mag gaan spelen.

Bovenstaande is het resultaat van iets dat we met z’n allen doen. Alles binnen de club, al die onderdelen. Of het nu trainingen zijn, wedstrijden, de teams van de week. De kantinediensten, de activiteiten, de acties, de klussen die gedaan worden. Ik kan nog wel even doorgaan. Natuurlijk gaat er wel eens wat mis, maar ook dan doen we het nog steeds met z’n allen. We zorgen samen dat het wordt opgelost of we spreken elkaar er op aan. We leren er van en doen het een volgende keer goed of in ieder geval beter. Volgens mij werkt het zo en volgens mij heeft het altijd zo gewerkt.

Ik neem jullie nog één keer mee terug naar een tijd die niet iedereen heeft meegemaakt. Als 6-jarig jochie speelde ik mijn eerste wedstrijdje in de R2. De telling ging nog van R, naar Q, naar P, naar A, naar J en uiteindelijk de senioren. Er werd nog in 3 vakken gespeeld bij de junioren en senioren en de kantine had twee kleedkamers met ieder twee douches. En dat was al een luxe in vergelijking met de tijd daarvoor. Toen microkorfbal werd uitgevonden, mochten we ons gelukkig prijzen met één hal, wat nu hal 2 is en we passen er inmiddels niet meer in. Hoe anders is het nu. Het is langzaam gegroeid, de vergelijking met toen is misschien niet helemaal eerlijk, echter het verschil is gigantisch. Een zaalwedstrijd van Valto 1 is een belevenis geworden, helemaal met de aantallen supporters en de strijd van afgelopen zaterdag. De banieren, de sponsors, de teams van de week met handtekeningen jagen en de foto na afloop. De muziek, het voorstellen, de livestream en het snelle, explosieve spel.

Dat brengt me op komende zaterdag. Een nieuwe mijlpaal kan bereikt worden. Speelden we voor de eeuwwisseling nog 4e klasse, gaan we nu voor de Overgangsklasse zaal, ook weer voor het eerst in de geschiedenis van onze club. Laten we er ook weer met z’n allen bij zijn. Net als in 2017 op het veld, is het niet naast de deur, Koog aan de Zaan is het decor. Informatie over vervoer volgt zo snel mogelijk.

Tot zaterdag!

Namens het bestuur,
Jan Jaap Elenbaas