Andere tijden

Beeld en geluid. Museum. Het nu, maar zeker ook het toen. Fake news, social media en journalistiek. Maar ook de eerste radio, de eerste televisie, hoe wordt een journaal gemaakt, een radiouitzending of buurman & buurman. Fragmenten van De Berenboot, Swiebertje en Telekids. Zelf meespelen in Flikken Maastricht of presenteren. Ron Brandsteder, Fred Oster en Mies Bouwman. Ik kan nog wel even doorgaan, je kunt er ook twee dagen in rondlopen. Aanrader.

Vroeger was alles beter. Of, hoe zat dat ook al weer? Vroeger speelden we op gras, nadat de koeienvlaaien weggeschept waren. Vroeger hadden we eerst geen kantine, vervolgens een keet en daarna pas een gebouw mét toilet en douches. Vroeger hadden we 3 vakken, van 30 bij 30 meter. Vroeger kocht je zelf je shirt, waren er 3 ballen voor de hele vereniging en vond de ALV plaats in de huiskamer van de voorzitter. Je betaalde toen omgerekend zo’n 9 euro contributie … per jaar. Net als nu, het was de penningmeester die over dat geld waakte. En de eerste die deze taak op zich nam was Cees Hanemaaijer, één van de vijf oprichters van toen nog CKB VALTO. Geboren in De Lier, maar verhuisd naar Dokkum heeft hij bij het vijftig-jarig bestaan van Valto nog van zich laten horen in het boekwerk dat Frans Voskamp heeft geschreven. Vorige week hebben we vernomen dat Cees, op 92-jarige leeftijd, is overleden. Eén dag voor ons 57-jarig bestaan. Als jonge dertiger heeft hij er dus, samen met een aantal andere enthousiastelingen voor gezorgd dat wij nu nog steeds met plezier onze sport beleven. We zijn daar dan ook dankbaar voor en wensen de familie veel sterkte toe bij dit verlies.

Er is sinds die tijd veel veranderd. Hoewel ik de geur en het gevoel van echt gras soms nog mis, zijn we er in veel gevallen op vooruitgegaan. Een mooie accommodatie, met dito velden. Een groeiende en bloeiende vereniging, aan de rand van de kern in plaats van aan de rand van het kanaal. De drie vakken zijn al geruime tijd afgeschaft en zelfs verkleind naar het zaalformaat. Het digitale wedstrijdformulier is gewoon geworden en de spelerskaarten zijn er alleen nog voor vermaak, door de gedateerde foto’s die er op staan. Eén ding is in mijn beleving niet veranderd. En dat is het doel van de sport en de neveneffecten. Korfballen, het spelletje, maar ook de vereniging, het familiaire, het vertrouwde, het gemengde, het gemoedelijke. De vriendschappen voor het leven, tot aan huwelijken en helaas ook begrafenissen toe. Een club voor het leven.

En laat die club nu meer leven dan ooit! Ik doel daarmee op de activiteiten die we doen, maar ook het aantal leden, het niveau en de betrokkenheid. Het doet me goed dat zich nu al spontaan mensen aanmelden voor het helpen organiseren van het NK volgend jaar, dat ouders achter de bar staan, dat commissies hun stinkende best doen om er het beste van te maken. Of het nu om (bijvoorbeeld) de kangoeroedag gaat, het schoolkorfbal, het jeugdweekend of de einddag. En dat dit als resultaat heeft dat het jeugdweekend vol zit en dat we nog nooit zoveel aanmeldingen hebben gehad voor de einddag. Vroeger was het goed, maar niet altijd beter. Ik denk dat het best wel eens zo kan zijn dat de eerste voorzitter er net zo van genoot en trots was als de huidige dat nu is.

Zal ik dan maar afsluiten met: “Tot zover andere tijden, terug naar de onze”. Tot volgende week!

Namens het bestuur,
Jan Jaap Elenbaas