Dit maakt korfbal zo leuk

Toegegeven, de titel van dit stukje is keihard gejat van Bart. Het was de quote uit het interview dat Bart had met de redactie van Valto over het aanstaande NK voor de C-jeugd 1e klasse. Maar daarom niet minder waar. Ik zal jullie vertellen waarom.

Het is vrijdagavond. Ik rijd met Alex en Mees richting Leersum, waar het jaarlijkse trainingsweekend weer plaatsvindt in en om kamphuis De Ginkel. Een ideaal toevluchtsoord voor dit soort gelegenheden. Eenmaal aangekomen werden we zoals altijd bijzonder vriendelijk welkom geheten door de reeds aanwezige mensen en crew. Een slaapplek was snel gevonden en ook het plekje op de dansvloer bleek prima in te vullen. Het was weer ouderwets  gezellig en zoals ieder jaar was het weer een feest, inclusief de ontgroening van de nieuwelingen, met wie een bijzonder spel gespeeld werd en waarna het feest pas echt kon losbarsten.

In de vroege ochtend, net als iedere dag eigenlijk, ging de wekker. Alleen nu was het temidden van een groep slapende trainingeweekendgangers. Behalve ikzelf, Bart, Simon en enkele keukenhelden, die voor ons een heerlijk ontbijt klaar hadden gezet. Daarna wachtten we nog even tot de bus met Valto C1 en supporters uit De Lier was vertrokken en gingen ook wij richting Harderwijk met een lichte sneeuwval en min twee op de thermometer. De winter en lente voeren blijkbaar hun laatste strijd, de winter gaf nog niet op. Eenmaal op de plaats van bestemming, werden de laatste tactieken besproken, kwam ook de bus uit De Lier aan en kleurde sportcomplex De Sypel langzaam oranje-zwart, nestelde alle supporters van Vakkie V zich op de tribune en kon de sportieve dag beginnen.

Uiteraard niet zonder het voorstellen van de teams, mét shooters voor onze helden van de C1 en het gezang van VakkieV waardoor zij zich al snel thuis konden voelen. Helaas voor de C1 en meegereisde supporters was de eerste wedstrijd geen succes. Er werd met 8-7 van KVS verloren in een spannende wedstrijd, waarbij Valto C1 de hele tijd voor had gestaan. De tweede en derde poulewedstrijd gingen gelukkig wel goed, waarvoor er uiteindelijk een tweede plaats in de poule was, die recht gaf op de finales om de 3e/4e plaats. In deze strijd was Valto C1 te sterk voor Albatros (waar kennen we dat van) en pakte de bronzen plek, wat echt een hele goede prestatie is. Met een goed gevoel gingen VakkieV, de coaches en ondergetekende weer kampwaards.

Met een lege maag en een bijzondere ervaring rijker kwamen we ’thuis’ en daar bleek dat de kampgangers een middagje bowlen achter de rug hadden, met een tot top-bowler gepromoveerde Jelle. Dit moest natuurlijk gevierd worden en langzaam maakte iedereen zich op voor een heerlijke maaltijd van de gril, met broodjes, salades en wat al niet meer zij. Een aaneenschakeling van culinaire hoogtepunten, waarvoor we de keukencrew weer bijzonder hartelijk voor bedanken. Altijd weer prima geregeld. En sowieso is het trainingsweekend ieder jaar weer tot in de puntjes verzorgd. De heren en dames bedrijven topsport. Iets wat zeker ook tot uiting kwam tijdens de bonte avond. Het thema ‘Glow in the dark’ deed enkele wenkbrauwen fronsen vooraf, maar de bedenkers hadden het geniale inzicht dat een ieder weer tot het uiterste zou gaan om de meest creatieve kleding, decoraties en attributen te verzamelen, wat het met recht tot een bonte avond maakte. Dit thema is meesterlijk geslaagd en blijft nog lang in het geheugen of de oorgang aanwezig.

De aantrekkingskracht van dit legendarische weekend, meestal ergens in maart, is bijzonder. Dit jaar een record aantal deelnemers, deels herintreders, maar vooral extra jeugd die het aandurfde om de stap van jeugdweekend naar het echte werk te maken. Enkelen hielden het zelfs stug vol tot op enig moment de muziek uitging. Er werd nog een kleine afterparty gehouden tot ook zij het bed opzochten en het licht uitdeden. Overigens was de muziek weer top geregeld. Alles kwam aan bod door de draaiers DJ Van Lingen en MC DV. Letterlijk draaien, want een rad van avontuur met alle muzieksmaken werd doorlopend geraadpleegd en de hits volgden elkaar in hoog tempo op. Een blijvertje wat mij betreft. Maar goed, ook aan deze dag kwam weer een einde en langzaam doofde de laatste glow sticks en viel De Ginkel in een diepe slaap.

Gewekt door de eerste stemmen en de geur van gebakken ei met spek kwam hetzelfde kamphuis weer tot leven en maakte zich op voor de toch der tochten. Weliswaar niet op de schaats, maar wel met een gevoelstemperatuur ver onder nul. De serie mountainbikes werden uitgeladen, gereed gemaakt en na enige uitleg bestegen. De halve kilometer asfalt naar en van het startpunt zouden ongeveer de enige verharde delen van de rit zijn. De rest kon worden beschreven als bospad, grind, takken, boomstronken, hoge heuvels, diepe dalen, wortels, mulle grond, hobbels, kuilen en nog meer kuilen.

Het opdelen van de groep in drie kleinere groepen was een goed idee, echter matig in de uitvoering. Als snel haalde de ene groep de andere in, althans, wat daar van over was. Waren sommigen nog aan het uitvogelen hoe de remmen precies werkten en anderen kwamen er achter dat ze versnellingen hadden en hoe ze werkten. Het mooie is dat iedereen zijn eigen tempo en dus groepje heeft na een paar kilometer en dat die op elkaar wachten indien nodig, elkaar moed inspreken indien nodig en elkaar wijs maken dat het einde van de route toch echt nabij moest zijn. En dat je elkaar scherp houdt als dat einde er dan is, je het ook herkent. En dat is precies wat er dus mis kan gaan als je een stukje alleen vooruit fietst.

Het waren 18 hele mooie, vermoeiende, hobbelige kilometers, maar we hebben het gered. Weer iets van de bucket list afgestreept en een kleine angst voor de spierpijn die morgen komen gaat. De koude handen, bevroren tenen, houten achterwerk en uitgeputte benen waren snel vergeten, want de keukenhelden hadden begrepen dat lekker eten wonderen doet. En dus was het voor velen een culinaire traktatie, alvorens in te pakken, vaarwel te zeggen en huiswaarts te gaan. Zo ook ik, met wederom een bijzonder mooie ervaring rijker en met een grijns op het gezicht op weg naar De Lier. Mensen, het was weer ge-wel-dig! Leuk dat jullie er bij waren en dat ik weer welkom was.

Thuisgekomen toch nog even wat beelden teruggekeken van afgelopen korfbalwedstrijden. Van het NK voor de C-jeugd met een 3e plek tot Valto 8 dat op de valreep nog het kampioenschap binnensleepte. Maar ook de play-off wedstrijd van ‘onze’ Rick en Alex die een waar doelpuntenfestijn mochten optekenen met een eindstand van 42-40 wat betekende dat Dalto door is naar de hoofdklassefinale volgende week. En de miraculeuze ontsnapping van KCC die voor behoud in de Korfballeague met niet meer dan 10 doelpunten verschil mocht verliezen van concurrent DVO. En het werden 10 doelpunten verschil … ik kreeg een déjà-vu, iets met Valto 5.

Al met al een bijzonder geslaagd weekend met het trainingsweekend, het NKC, de korfbalwedstrijden op het hoogste of bijna-hoogste niveau en om nog maar eens de woorden van Bart aan te halen, dit maakt korfbal zo leuk!

Fijne week, ik ga eerst wat uurtjes inhalen ;-)

Namens het bestuur,
Jan Jaap Elenbaas